Na današnji dan je umro F. Dostojevski: Čovek je živ onoliko dugo koliko se o njemu priča
Na današnji dan 1881. godine, ovaj veliki pisac umro je u šezdesetoj godini života.
Njegova djela predstavljaju kombinaciju svakodnevnih tema koje prate običnog čovjeka kroz koje se prepliću vera, patnja, ljubav i samo značenje života i čine ga jednim od najvećih i najznačajnijih pisaca svih vremena.
Težak život, prilično nesrećno djetinjstvo, hapšenje zbog političkih stavova protiv tadašnjeg cara, odvođenje na vešala koja su predstavljala samo zastrašivanje osuđenika, osam godina provedenih u zatvoru u Sibiru sa ubicama i lopovima, nisu mogli da ugase njegov stvaralački žar.
Svoja dela pisao je za novac, a stvarao ih je u neverovatnim vremenskim rokovima. Oskudica i neimaština je Dostojevskog primorala na užurban rad, ali istovremeno u njemu pokretala neverovatnu produktivnost i omogućila intezitet događaja i dramatičnost izraza. UspEo je da prodre do najdubljih i najcrnjih delova ljudske duše, te da, uz svoj psihološki dar, napiše 15 romana, 17 pripovedaka, veliki broj eseja, pisama i prevoda sa francuskog jezika.
U njegova najpoznatija dela spada roman „Bijedni ljudi“, napisan prije hapšenja, koji mu donosi veliku slavu. Nakon povratka iz Sibira, Dostojevski otkriva Rusima jedan novi svet, paralelan njihovom, u „Zapisima iz mrtvog doma“. Nakon smrti brata i žene, veliki pisac pada u duboku depresiju i otkriva kockarsku strast koja ga uvodi u velike dugove. Da bi ih isplatio, piše svoja velika dela „Zločin i kazna“ i „Kockar“. Kada upozna Anu Grigorievnu, uspeva da se uzdigne iz ovozemaljskog blata i njegov svet se u potpunosti menja.
Na sahrani Fjodora Dostojevskog bilo je preko četrdeset hiljada poštovalaca genija koji, kroz svoja djela, i danas živi. Takva počast odavana je jedino telima preminulih ruskih careva.
„Znajte da nema ničeg višeg, i jačeg, i korisnijeg za budući život nego kakva lepa uspomena, a naročito koja je ponesena još iz detinjstva, iz roditeljske kuće…
Jedna tako divna, sveta uspomena, očuvana iz detinjstva, možda je baš najbolje vaspitanje. Ako čovek ponese mnogo takvih uspomena sa sobom u život, onda je taj čovek spasen za ceo život. A ako makar i samo jedna lepa uspomena ostane u našem srcu, i to nam nekad može poslužiti kao spas.“
Fjodor Mihajlovič Dostojevski